„Pola były wysuszone i spękane z braku deszczu. Liście wyblakłe i pożółkłe, zwisały ciężko z gałęzi. Trawa znikła z łąk. Ludzie spięci i nerwowi, spoglądali w niebo, przypominające im kobaltowo-błękitny kryształ.
Kolejne tygodnie były coraz gorętsze. Od miesięcy nie spadła kropla deszczu. Wiejski proboszcz zorganizował specjalne modlitwy na placu przed kościołem, dla wyproszenia łaski deszczu..
O ustalonej godzinie plac był wypełniony zniecierpliwionymi, ale pełnymi nadziei ludźmi. Wielu przyniosło ze sobą przedmioty, które miały świadczyć o ich wierze. Proboszcz oglądał z podziwem Biblie, krzyże, różańce.
Nie potrafił jednak oderwać oczu od dziewczynki, siedzącej z godnością w pierwszym rzędzie. Na kolanach trzymała czerwony parasol.”
„Modlić się, to wołać o deszcz, wierzyć – to przynieść parasol.”
Bruno FerreroGdziekolwiek się udajesz – weź parasol, a deszcz sam Cię znajdzie:)
