Dąb i róża

W ogrodzie rosły pomiędzy drzewami i krzakami, kwiatami oraz kwitnącymi klombami –
dąb i róża.

Dąb – był drzewem majestatycznym, a jego potężne konary wydawały się tworzyć jakąś
koronę, która rozpościerała się władczo nad skromnymi kwiatami ogrodu.

Róża – posiadała tylko łodygę z nielicznymi zielonymi listkami oraz kłującymi kolcami. Miała
wygląd anemiczny i wydawało się, że lada moment zwiędnie.

Krzepki dąb zabawiał się upokarzaniem jej:
-Jesteś jedynie marną, kolczastą gałązką.

Gdy wiał wiatr, wielkie drzewo nauczyło się poruszać swymi niezliczonymi listkami,
modelując szum, wydając egzotyczne świsty i pełne wdzięku harmonijne dźwięki.
Wszystko to sprawiało, że dąb był dumny.

-Wypełniam niebo wspaniałymi symfoniami! Jestem niczym orkiestra! Nie jestem
taki, jak ten nędzny patyczek, który nie potrafi zrobić niczego! Do czego właściwie służy
róża?

Nieśmiałą róża, wystraszona bardzo, milczała.
Gdy nadszedł maj, zakwitła.
Cały ogród zaczął oklaskiwać ją długo, szczerze i gorąco.

* * *
Są tacy, którzy udają, że są lepsi; że są silniejsi, niż jest w rzeczywistości. Nie chcą pokazać się takimi, jakimi są naprawdę.

Kwiaty po prostu kwitną.

Bruno Ferrero